مهرورزی، احساسی عمیق و انسانی است که از عشق، محبت و همدلی سرچشمه می‌گیرد. این ویژگی، توانایی برقراری ارتباط عاطفی با دیگران، درک نیازهایشان و حمایت بی‌چشمداشت از آنهاست. مهرورزی نه تنها در روابط خانوادگی و دوستانه، بلکه در تعاملات اجتماعی و حتی در مواجهه با غریبه‌ها نمود پیدا می‌کند.
در فرهنگ ایرانی، مهرورزی ریشه‌ای عمیق دارد و در ادبیات پارسی، از آثار مولانا و حافظ گرفته تا داستان‌های عامیانه، به‌عنوان ارزشی والا ستایش شده است. مهرورزی می‌تواند به شکل‌های مختلفی بروز کند: از یک لبخند گرم، کمک به نیازمندان، گوش دادن به درددل دیگران، تا فداکاری‌های بزرگ‌تر در راه خیر جمعی.
از نظر روان‌شناختی، مهرورزی نه تنها به دیگران سود می‌رساند، بلکه برای فرد مهرورز نیز احساس رضایت، آرامش و معنا در زندگی به ارمغان می‌آورد. این رفتار، پیوندهای اجتماعی را تقویت کرده و حس تعلق و همبستگی را در جامعه افزایش می‌دهد.
در دنیای امروز که گاهی با سردی و فاصله عاطفی همراه است، مهرورزی می‌تواند مانند نوری در تاریکی، امید و گرما را به قلب‌ها بازگرداند. کافی است گامی کوچک برداریم: محبت را در کلام، نگاه و عمل‌مان جاری کنیم.
- 04/05/16